MTB-cross-country & -marathon - belangrijke feiten, top-bikes & uitrusting!

Deze onderwerpen wachten op jou:

Cross-country of marathon – zo snel mogelijk rijden of is het belangrijkste, aan te komen?
Hoe is een XC- respectievelijk marathon-MTB opgebouwd? 

Down-country-bikes - de nieuwe XC-hoogvliegers 
Cross-country-e-bikes - nog sneller op je bestemming! 
Welke MTB-kleding en welke uitrusting heb ik verder nodig voor cross-country? 

Optimale ventilatie en gering gewicht - cross-country-helmen 
MTB-onderdelen voor betere prestaties en meer comfort 

Onmisbaar - lichte XC-wielsets met de snelste MTB-banden! 
Upgrades voor schakeling en aandrijving - schakelen zoals de professionals  
De optimale balans tussen remvermogen en laag gewicht 

Iedereen die ooit als atleet of toeschouwer aan een cross-country-wedstrijd heeft deelgenomen, weet dat spannende duels, adembenemende finales en een achtbaan van emoties niet ongewoon zijn in zo'n wedstrijd. In vrijwel geen enkele andere MTB-discipline zitten de achtervolgers elkaar zo dicht op de hielen en vechten om de plaatsen, zelfs als het parcours alleen nog een modderwoestijn is. Dit komt door het Olympische wedstrijdformaat, het parcourskarakter en de omstandigheden waarin XC-wedstrijden volgens het Olympisch model (XCO) worden verreden. Hier volgen de belangrijkste feiten over de klassieker.

Wedstrijdmodel en modus:

• Massastart met startopstelling (bij grote wedstrijden afhankelijk van vorige wedstrijdsuccessen) 
• Afzonderlijke klassering - iedereen rijdt voor zichzelf
• Er wordt een vast aantal rondes of een bepaalde tijd plus een slotronde gereden. Een ronde is tussen 3 en 9 kilometer lang.
• Voor elke wielrenner die op een ronde wordt gezet is de wedstrijd eigenlijk, als de koploper de finish passeert, voorbij. Amateurrenners rijden vaak nog voor zichzelf tot het einde door. 
• De laatste ronde wordt door een klok ingeluid. 
  Vooral in de laatste ronde ontstaan op vlakke stukken verbeten sprints. 

De baan:

• • Snelle banen, waarop de wedstrijd vaak per ronde sneller wordt, maar waarbij de kleinste fout al tot een verloren plek kan leiden 
  • Lange up-hills en korte, zeer scherpe bochten, waarbij de juiste versnelling belangrijk is 
  • Steile bos- en weide-downhills, maar afhankelijk van de baankarakteristiek deels ook steile, technische delen met wortel- en steen-trails-delen. 
  • Deze zijn soms nog doorspekt met drempelhoge drops. 
  • Kunstmatig gebouwde springheuvels zijn er niet. 
• De klassering vindt in leeftijdsklassen plaats. 
• Dankzij mogelijke en vaak noodzakelijke pitstops hebben de wielermonteurs tijdens de wedstrijd vaak hun handen vol. 

De iets langere en onder massasporters populaire tak van cross-country-mountainbiken is de marathon per mountainbike - ook wel XC-Marathon (XCM) genoemd. Daarbij gaat het eigenlijk om een lange XC-wedstrijd, bedoeld voor iedereen. Net zoals bij XC-wedstrijden begint de wedstrijd met een massastart. Alleen is het aantal deelnemers, met deels meer dan duizend starters, hoger. De routes zijn qua gesteldheid te vergelijken met die van cross-country-wedstrijden en bestaan uit een langere baan of een koers van A naar B - minder „ronden-leereffect“ en meer onverwachte uitdagingen. Korte marathons hebben een minimale lengte van 40 km. Langere koersen beginnen pas vanaf 110 km en in extreme gevallen, zoals de Alpine Salzkammergut-Trophy tot exact 210,2 km en 7147 hm bergop – echte beproevingen, waarbij meestal alleen het uitrijden telt. Daarbij kun je het beste je krachten verdelen en met constante snelheid rijden. 

Normale XC-marathons lijken veel op MTB-routes door de landelijke regio's van Midden-Duitsland, waarbij de weg het doel is. Wie met de fiets ritten door bossen, over velden, op offroad-terrein en soms ook over de weg wil maken, maar hier en daar ook een gematigde wedstrijd zonder veel voorbereiding wil rijden, kan het beste kiezen voor een XC-MTB. Op de onverharde wegen en niet te moeilijke single-trails profiteer je daarbij enorm van de meestal zeer goede roleigenschappen en wordt je kracht dankzij de stijve, lichte constructie bijzonder efficiënt in aandrijving omgezet. Ik ben heel eventjes weg! Als je met een XC-MTC je eerste ritten over de trails in je eigen omgeving rijdt, kun je deze belofte waarschijnlijk ook echt nakomen. Maar hoe is een MTB-XC-bike opgebouwd? Dat en welke bijzonderheden er zijn wat betreft geometrie, frame, gewicht, aandrijving en cockpit, kom je nu te weten. 

Moderne cross-country-mountainbikes moeten vooral licht, gemakkelijk te versnellen en desondanks stabiel genoeg zijn, om op de trails gematigd technische passages en kleine sprongen te overwinnen. Dat zijn behoorlijk hoge eisen aan de bikes, die deels lichter dan 10 kg en alleen met een voorvork uitgerust zijn. Centraal onderdeel van elke cross-country-mountainbike is het vaak ongeveerde hardtail-frame. Er worden echter ook frames met beperkte vering (100 mm) ingezet, afhankelijk van XC- of marathon-route of als bijzonder lichte tour-fully's. Een trend vooral op het gebied van recreatief mountainbiken zijn de down-country-bikes. 

Voordat we de details wat betreft de opbouw en de componenten van een XC-MTB nader beschrijven, willen we nog kort ingaan op de vraag: „Heb ik een XC-fully of een XC-hardtail nodig?“. Daarvoor moet je kijken voor welk type MTB-ritten je de fiets wilt gebruiken. Als je vooral over bos- en veldwegen of vlakke single-trails wilt rijden, is een hardtail de betere keuze. Ben je echter van plan om vooral over natuurpaden, dus single-trails met rotsen, wortels en andere technische uitdagingen te rijden, is een volledig geveerde cross-country-MTB de juiste keuze. 

Hardtail of fully, over het algemeen worden de volgende materialen gebruikt: voor starters is er licht aluminium voor een goede prijs-kwaliteitverhouding. En in de midden- en high-end-klasse zorgt carbon voor een indrukwekkend laag gewicht, dat vrijwel identiek is aan dat van racefietsframes. Nog een bijzonderheid is, dat ook de fully-frames vaak volledig uit carbon bestaan. De frame-geometrie van moderne XC-bikes laat een goede versnelling alsmede tractie toe en zorgt tegelijkertijd voor meer veiligheid bij afdalingen. Dit is mogelijk dankzij een vlakkere stuurhoek van circa 68-70 graden, die het gewicht van de fietser echter desondanks in combinatie met de zithoek niet te ver naar beneden verplaatst. De typische zithoek van de bike is ongeveer 74-75 graden en draagt ook bij aan een centrale, uitgebalanceerde rijpositie. De liggende achtervork is voor snel trappen en flexibiliteit korter geworden, de wielbasis is, voor een rustige loop, groter gemaakt. Bij XC-wedstrijdmachines is de voorkant met 100 mm veerweg zeer laag en zorgt samen met de minder sterk naar beneden lopende bovenbuis voor een aerodynamische rijpositie. Om ervoor te zorgen dat de vederlichte frames desondanks stijf zijn en alle trail-belastingen doorstaan, worden ze aan de hand van intensieve simulatie en testritten zo ontworpen, dat ze bestand zijn tegen de belastingen. Om ze nog stijver te maken, worden steeds vaker steekassen op het voor- en achterwiel gebruikt.  

Daarmee worden bijna uitsluitend 29-inch-wielen ingespannen. Deze behoren, dankzij carbon of aluminium en de mogelijkheid om met tubes te rijden, tot de lichtste wieltypes die bij MTB's worden gebruikt. Het grote wielformaat zorgt over het algemeen voor een zeer goed afrolgedrag en een rustige loop. Wendbaarheid is minder belangrijk. De gebruikte MTB-cross-country-banden zijn, net zoals de wielen, relatief smal (klassiek 2 - 2,25 inch) en wat betreft rubbermengsel en profiel voor zo min mogelijk rolweerstand ontworpen. Grote noppen zie je niet, maar juist vele kleine noppen, verspreid over de volledige breedte. Om ervoor te zorgen dat de MTB-banden bijzonder licht zijn, bestaan ze uit zeer fijn geweven weefsellagen (karkaslagen) en hebben vaak geen extra zijwandbescherming. De banden hebben de meeste grip op droge, harde ondergrond, met relatief weinig tot helemaal geen losse stenen. 

XC-hardtails hebben alleen vering op het voorwiel. Deze geveerde vorken hebben vaak maar 100 mm veerweg, wat op cross-country-terrein bij de juiste instelling meestal ook voldoende is. De beperkte veerweg laat toe, in combinatie met het relatief slanke vorkframe (standbuis en casting), dat de vorken zeer licht gemaakt kunnen worden. Sommige fabrikanten bieden ook vorken met maar één stang, wat het gewicht ook laag houdt. Hoogwaardigere vorken kunnen meestal vanaf het stuur geblokkeerd worden voor minder verlies aan vermogen bij up-hill. XC-tour-fully's maken op het achterwiel eveneens gebruik van bijzonder lichte luchtschokdempers met 100-mm-luchtvering. Voor maximale efficiëntie is de basisinstelling van deze dempers nogal strak. Maar je kunt ze indien nodig ook compleet locken.  

Op het gebied van schakelen bepalen ook in MTB-cross-country kettingschakelingen met 1x11 of 12 versnellingen en brede cassettes (bijvoorbeeld tien tot vijftig tanden) het beeld. Ze zijn zeer betrouwbaar en bieden voor alle eisen de juiste overbrengingsverhouding. Als je wat betreft schakelsnelheid en precisie nog meer wilt en geld geen issue is, kies dan een fiets met een elektrische schakeling. 

Omdat de afdalingen respectievelijk niveauverschillen bij cross-country relatief gematigd uitvallen en het voorgestelde toepassingsgebied minder bochten heeft, ligt bij de remmen niet de nadruk op robuust remvermogen respectievelijk stabiliteit, maar meer op de optimale verhouding tussen noodzakelijke remkracht en massa. Standaard worden daarvoor remschijven met twee zuigers voor en achter en vaak alleen 140 respectievelijk 160 mm grote remschijven gebruikt.  

De cockpits zijn vaak gericht op aerodynamica en controle - ja, je hebt het goed gelezen, aerodynamica -: stuurpennen met negatieve hoek en flatbars zijn standaard. De sturen maken dankzij een breedte van 700 - 740 mm echter desondanks een goede hendelverhouding respectievelijk veel controle mogelijk. Ook bij het zitgedeelte komen de wedstrijdgenen terug in de vorm van zeer lichte zadels met relatief weinig vulling. Niets staat in de trail gebeiteld. Hier krijg je tips hoe je comfortabeler kunt zitten en tegelijkertijd beter kunt versnellen. 

Is er bij down-country sprake van een korte trend of een nieuwe categorie die de toekomst van MTB-cross-country is? Down-country-bikes moeten, met 120 mm slag voor en achter, meer absoptievermogen en fijner reactiegedrag, de kloof dichten tussen cross-country- en trail-bike. Wat betreft de opbouw, materialen en uitrusting lijken ze op het eerste gezicht op XC- en marathon-bikes. Als je naar de ontwikkeling kijkt is dit ook geen wonder, want de eerste modellen zijn grotendeels gebaseerd op het cross-country-DNA. Tegenwoordig zijn ze echter wat betreft frame-geometrie en achterbouwtechniek hun eigen weg ingeslagen, zo zijn stuurhoek en zithoek speciaal aangepast aan de langere veerweg. Andere demperafstellingen en een bijvoorbeeld via de rocker aangepaste kinematiek doet de rest, zodat de wolf in schaapskleren bij downhills z'n tanden kan laten zien. 

Het resultaat: op moeilijkere downhill-gedeelten zorgen ze dankzij veerwegreserves voor meer zekerheid en op vlakker terrein zijn ze geschikt voor spelen en trucs. Daarvoor zijn de bikes vaak nog aanvullend uitgerust met een zadelpen die in hoogte verstelbaar is - pen respectievelijk zadel naar beneden, zitvlak naar achter en het plezier kan beginnen. Om ervoor te zorgen dat je het hogere vermogenspotentiaal van geometrie en frame ook op de ondergrond krijgt en bij sprongen niets doorslaat, zijn bandenvolume respectievelijk -breedte eveneens groter geworden. Verder worden ook vaak banden met grotere noppen respectievelijk op elkaar afgestemde voor- en achterbanden gebruikt. Met trail-ready-gewichten van ongeveer 12 kg lijken down-country-MTB's erg op XC-bikes, wat vooral merkbaar is bij up-hill-rijden en bij korte tussensprints. Bekijk je de gehele ritlengte, bespaar je dus ook waardevolle energie. Als je een trail-/all-mountain-bike voor het bos in je omgeving, het gezinsvriendelijke trail-center of de volgende heuvel in het voorgebergte een beetje overdreven vindt, kan een down-country-bike een echt alternatief zijn. En XC-mountainbikers voor wie niet elke bergtop belangrijk is tijdens hun gebruikelijke ritten, zullen desondanks enthousiast zijn over de lichtheid bij up-hill-rijden en kunnen dankzij veerwegreserves via directe lijnen bij de afdalingen zelfs nog seconden terugwinnen. 

Tip 💡: Koop bij je down-country-bike ook een set XC-/marathon-profielen en je bent altijd klaar voor de marathon! 

Jij en je fietsmaatjes geven bij de up-hill alles, terwijl jij je hartslag al voelt en de adem van de anderen hoort. Maar opeens schiet een cross-country-biker met een ongelofelijke snelheid aan jullie voorbij. Je kijkt elkaar aan en de discussie begint: "Was dat een cross-country-e-bike?", "Voor oudere fietsers is dat OK, maar jongere fietsers moeten op eigen kracht kunnen fietsen." 

Maar wat klopt nu als het over cross country e-bikes gaat? Eén ding staat vast: veel e-MTB's voor beginners zijn hardtails met een geometrie en een prestatievermogen die lijken op die van XC-MTB's. Daarbij komt een continue trapondersteuning van 250 Watt tot maximaal 25 km/u voor afstanden van circa 50 km. Daarmee zijn deze e-bikes ideaal voor korte en niet te moeilijke trail-ritten en fietsers met minder tijd, die met XC-mountainbiken willen beginnen. Ook interessant zijn cross-country-e-bikes voor ouderen, die ondanks een beperktere conditie de vrijheid van het mountainbiken op natuurpaden willen beleven. 

Omdat cross-country qua prestaties de koningsklasse van het mountainbiken is, zijn kleding en uitrusting op maximale prestaties gericht en lijken op die van wedstrijdrenners. XC-mountainbikers dragen vaak nauwaansluitende (aerodynamische) kleding, bestaande uit shirt en bibshort. Aan de voeten komen bijzonder smalle, goed geventileerde XC-MTB-schoenen met een stijve zool en natuurlijk klik-compatibiliteit – voor optimale krachtoverbrenging. Ze zijn minder geschikt voor wandelen dan bijvoorbeeld trail- of enduro-schoeisel. 

Om je ogen te beschermen moet je bij het XC-mountainbiken ook een fietsbril dragen. Deze beschermt tijdens het rijden tegen uitdrogen door rijwind respectievelijk kou, tegen uv-licht, stof, vuil en andere deeltjes. Op zonnige dagen wordt ook een gekleurde bril of meteen een meekleurende sportbril aanbevolen. Aan je handen draag je bij cross-country vingerloze handschoenen, voor goede ventilatie en om meer grip te hebben en als trillingsdemping. Iedereen kent het volgende spreekwoord wel: „Wie zijn hoofd niet gebruikt, moet zijn benen gebruiken". Cross-country-mountainbikers gebruiken dan wel hun benen, maar ze moeten ook beslist iets op hun hoofd dragen. En omdat XC-helmen sterk afwijken van andere MTB-disciplines hebben wij er een hele paragraaf aan gewijd. 

Geen andere MTB-tak is zo op Watt-vermogen gericht als XC. Bij topprestaties bij bergop-rijden tot 1500 Watt is het belangrijk, je hoofd koel te houden. Maar bij een combinatie van snelle afdalingen en technische gedeelten mag er niets ten koste van de veiligheid gaan. Voorbij zijn dus ook de tijden dat er alleen dunne valhelmen werden gedragen. Een voor wedstrijden geschikte XC-helm bestaat uit een lichtgewicht halveschaalconstructie – lichter dan 300 g is tegenwoordig geen zeldzaamheid meer. Verder combineren de vedergewichten ook uitstekende ventilatie met een aerodynamische vormgeving. Hoewel ze een zeer smalle bouw hebben, zitten er onder de helm ultramoderne stootbescherming zoals MIPS en bevestigingssystemen, die je meestal via wieltjes aan je hoofdvorm kunt aanpassen. Het vizier is relatief klein of wordt, om gewicht te besparen, bij wedstrijdmodellen helemaal weggelaten. 

Je vindt dat je XC- of marathon-bike al licht genoeg is en je merkt bij elke omwenteling hoe snel je naar voren schiet? Er is beslist meer mogelijk! Dit komt doordat de ontwikkeling van de materialen en technologieën nog altijd verdergaat. 

Een moderne set XC-fietswielen is tegenwoordig licht en breed. Geavanceerde XC-vorken zorgen voor een goed reactiegedrag met gering gewicht en desondanks goede stijfheidswaarden. Ook ergonomisch is er veel verbeterd. De superlichte zadels bieden dankzij uitsparingen in het midden en deels speciale dempingssystemen optimaal comfort bij een gewicht van ongeveer 150 g. De stuurcentrale wordt ook bepaald door de lichte constructie, maar is vanwege herziene stuur- en stuurpen-geometrieën ergonomisch meer op de berijder gericht en dat merk je. Voor een goed overzicht hebben wij de belangrijkste tuning-opties op de XC-MTB voor je verzameld: 

• Wielen en banden – klik hier om naar het onderwerp te gaan. 
• Pedalen
  • De standaard in XC, een paar klikpedalen, maakt door de verbinding tussen schoen en pedaal een bijzonder efficiënte krachtafgifte mogelijk, wat je vooral bergop merkt. Extra lichte modellen hebben titaan-assen en wegen minder dan 200 g per paar. 
• Veervork en dempers
  • Middenklasse- en high-end-framedelen voor XC zijn vele malen lichter en hebben tegelijkertijd, in vergelijking met de instapmodellen, beter aanpasbare dempingssystemen. Daarmee kun je je frame zo instellen, dat dit bij zitten en uit het zadel komen, bijvoorbeeld bergop, strak in de veerweg staat en deze bergaf snel en bijna volledig vrijkomt. 
• Stuur en stuurpen  
  • Bij het stuur en de stuurpen moeten lengte, breedte en hoek passen bij fietser en fietsstijl. Als je onderdelen met de passende eigenschappen hebt gevonden, resteert nog de materiaalvraag: een hoogwaardige aluminium legering zoals 7075 is betaalbaar en meestal toch licht. Ook hier behoren CFK-sturen respectievelijk stuur-stuurpen-eenheden van carbon tot de top. Ze zorgen voor nog lagere gewichten en een uitstekende stijfheid. 
• Schakeling en aandrijving – lees hier verder! 
• Kruk
  • Een eveneens belangrijk onderdeel aan cross-country-bikes is de kruk. Hier gaat de trend ook richting lichte, gefreesde aluminium modellen of carbon krukken met lange krukarmen. Voor de renpaarden onder de mountainbikes bieden veel fabrikanten ook de mogelijkheid om een kruk met vermogensmeter te kopen of deze er achteraf mee uit te rusten. Zo kun je de vermogensontwikkeling tijdens je training bewaken en gerichter trainen. 
• Zadelpen
  • Naast de extra lichte modellen van aluminium en carbon is voor veel XC-fietsers ook een in hoogte verstelbare, zogenaamde dropper-post interessant. Deze zorgt er bij de afdaling voor, dat je het zadel kunt verlagen en de fiets veel makkelijker wendbaar wordt. 
• Grepen en zadels  
  • Als de contactpunten niet bij de anatomie van de fietser passen, is zelfs de beste fiets niets waard. Een paar grepen met meer demping, die dankzij een verdraaibeveiliging vastzitten, een passender diameter en aangenaam materiaal kunnen wonderen bewerken. Ook de zadelvorm moet bij je passen, want zelfs een nog zo goed afgesteld zadel past soms niet bij jou.  Om nieuwe modellen uit te proberen is het belangrijk, dat je vooraf je zitbeenknobbelafstand meet of in de speciaalzaak laat meten. 
• Remmen - hier kom je alles over dit onderwerp te weten! 

Een vervanging van de 29-inch-wielen en banden is de meest efficiënte manier om de prestaties van je waarschijnlijk sowieso krachtige XBC-bike nog verder te verhogen. De 29-inch-MTB-wiel-upgrades zijn meestal duidelijk lichter of hebben een geringere roterende massa. Dit wordt in principe bereikt via lichtere 29-inch-velgen en ook een kleiner aantal spaken, bijvoorbeeld voor 24, achter 28. Dankzij boost-standaard voor naven en steekassen en innovatief materiaal is het echter desondanks mogelijk om stijve wielen te bouwen die een hoge spoorstabiliteit hebben. Bij betaalbare wielsets worden daarvoor aluminium velgen gebruikt. Als er erom gaat om de roterende massa tot een minimum te verlagen, is ook hier het zwarte goud carbon onmisbaar. 

Wat betreft bandencompatibiliteit bieden ze op MTB-gebied ook iets unieks, namelijk de mogelijkheid om in de wedstrijd in plaats van draad- respectievelijk vouwbanden ook tubes te gebruiken. Zo kan een volledig carbon cross-country-wielset ondanks belastbare velgbreedte een totaalgewicht van slechts 1200 g hebben (zonder banden). Bij de bekbreedte (binnenbreedte van de velg) worden bij de cross-country-wielen voor achteraf aanbrengen voornamelijk velgen met 25 tot 30 mm gebruikt. De smallere modellen worden vooral door technisch ervaren renners gebruikt. De brede uitvoeringen maken, in combinatie met volumineuzere banden, meer comfort mogelijk, bieden ruimte voor stuurfouten en zorgen bij up-hill voor meer tractie, maar ook voor wat meer rolweerstand.  

À propos, de rolefficiëntie is natuurlijk voornamelijk afhankelijk van de gebruikte banden. Speciale XC-MTB-banden in de juiste uitvoeringen maken het echter mogelijk om deze tot een minimum te verlagen. Veel buitenliggende massa (circa 200 g) wordt bespaard, als je in plaats van draadbanden, banden met vouwbare kern gebruikt. Als je dit type band al gebruikt, zorgen een niet te grof profiel en een op snelheid geoptimaliseerd rubberen mengsel nog voor een aanvullend positief effect op de voortbeweging. Een andere maatregel die steeds populairder wordt, is de overstap naar tubeless. Veel van de gebruikte en bijna alle nieuwe wielen zijn door de fabrikanten als tubeless-ready vrijgegeven. Nu moet je alleen nog controleren of je banden compatibel zijn, of je koopt direct nieuwe banden en een tubeless-set. Op de trail verlaagt tubeless de rolweerstand doordat de band minder ingedrukt wordt, heb je minder kans op pech en snakebites en maakt tubeless het tegelijkertijd mogelijk om, voor meer comfort, de luchtdruk te verlagen. Dankzij deze voordelen zijn ook de banden iets breder geworden en daarom worden inmiddels op new-school-XC- en down-country-gebied ook banden tot een breedte van 2,4 inch gebruikt. 

1x11- en 12-voudige aandrijvingen zijn de nieuwe norm, dankzij meer overbrengingsbandbreedte en minder pechgevoeligheid. En natuurlijk schakelen alle moderne schakelgroepen van grote fabrikanten probleemloos. Maar hoe zit het met de schakelsnelheid en precisie, het gewicht, de houdbaarheid en de overbrenging? Klik, klik, klik - het schakelen verloopt boterzacht, nauwkeurig en snel, vooral bij de mid-range- en high-end-groepen. Dat komt door geoptimaliseerde cassettes, kleinere productietoleranties op achterderailleur en schakelhendel en meestal betere Bowden-kabels. Maar ervaren XC- en marathon-mountainbikers weten, dat er onder natte en modderige omstandigheden ook bij de beste mechanische schakelgroep wel eens iets klemt. Met een elektronische high-end schakeling behoren deze problemen echter tot het verleden. De per kabel of draadloos aangestuurde servomotoren en uitgebreide sensoren zorgen voor een ongeëvenaarde schakelprecisie en snelheid. Ook qua gewicht kunnen betere schakel- en aandrijvingsonderdelen voor optimalisatie zorgen. En je kunt met maximaal 400 g minder een wedstrijd-bike opbouwen, die niet onderdoet voor die van de profs. 

Als je beter kijkt, zijn het ook de details van hoogwaardiger schakelwerken die voor echte voordelen zorgen. Carbon onderdelen aan hendel en achterderailleurbehuizing, licht lopende keramische lagers, kleinere versnellingssprongen, 10-voudige high-speed-rondsels en grotere schakelrolletjes zorgen voor minder energieverlies.  Over het algemeen geldt: hoe hoogwaardiger de aandrijfonderdelen, des te langer gaan ze mee, dankzij betere legeringen en materiaalcombinaties. Een nieuwe schakeling is te duur? Geen probleem. Je kunt bij veel schakelingen ook naar een lichtere cassette, ketting en kettingblad upgraden of met een tuning-kooi  je schakelwerk een upgrade geven. 

Met een set nieuwe remmen kun je meer remvermogen, een lager gewicht en betere verstelbaarheid behalen. Bij hoogwaardige twee-zuiger-schijfremmen voor XC wordt een lichte aluminium constructie bij remzadels en hendels gebruikt. Hier zijn ook carbon hendels mogelijk. Bij de topmodellen worden bovendien nog extra lichte titaan schroeven gebruikt. Verder zorgen meerdelige remschijven met aluminium spider en stalen wrijvingsring ervoor, dat het gewicht nog verder verlaagd kan worden. De remmen ontwikkelen een betrouwbare remkracht dankzij grotere, beter afgedichte zuigers, kabels die minder uitrekken en geoptimaliseerde organische of metalen remvoeringscombinaties. De remhendels van alle actuele MTB-schijfremmen beschikken standaard over een greepwijdte- en soms ook over een drukpuntverstelling.